朋友

朋友，是一盏明灯，照亮内心的黑暗;朋友，是一泓清泉，洗净内心的尘土;朋友，是一个创口贴，治疗内心的伤痕。

我就有这样一个朋友--顾恬睿。从幼儿园托班开始，我们俩就在一起了，我们一起走过了10年的路，做了10年的朋友。

记得在一次舞蹈课上，我的脚之前磨了两个大血泡，很疼。

课上，老师要求我们穿足尖鞋。刚穿上的时候，因为有护垫，所以不觉得脚疼，但是随着时间的推移，我越跳越疼。

中途，我实在忍不住了，就偷了一下懒，结果被老师发现了。我只好忍着痛继续跳。我咬牙坚持着，这时，顾恬睿来到我的身边，蹲下来，解开我的鞋带，说:“脱鞋!”我问她:“干嘛?”“你能别委屈自己吗?疼就说!”我只好乖乖地脱下了鞋。

结果，脚上的血泡已经破了，流出了血水，顾恬睿赶紧拿来纸，一边给我止血，一边心疼地说:“你脚都破了，还不吱声，你这个傻瓜。”我无言以对，只觉得一股暖流流过心间。老师见我脚破了，就没再让我跳。

我坐在一边休息，顾恬睿继续跳着，她不时朝我这边看，似乎放不下心，那关切的眼神，令我感动，我的眼眶湿润了，大滴的泪珠如同断了线的珍珠，落在地上。

顾恬睿，我的朋友，我一辈子也不会忘记你。

岁月静好，你我彼此铭记。

เพื่อนคือดวงประทีปที่ส่องแสงสว่างในหัวใจ เพื่อนคือน้ำพุที่ใสสะอาด ปัดฝุ่นในหัวใจ เพื่อนคือเครื่องพันธนาการเพื่อสมานแผลใจ

ฉันมีเพื่อนแบบนี้ - Gu Tianrui อยู่ด้วยกันตั้งแต่รับเลี้ยงเด็กอนุบาล คบกันมา 10 ปี เป็นเพื่อนกันมา 10 ปี

ฉันจำได้ว่าในชั้นเรียนเต้นรำ ฉันมีแผลพุพองขนาดใหญ่สองอันที่เท้า ซึ่งเจ็บ

ในชั้นเรียน ครูขอให้เราสวมรองเท้าปวงต์ เมื่อฉันใส่ครั้งแรก ฉันไม่รู้สึกเจ็บที่เท้าเพราะแผ่นรอง แต่เมื่อเวลาผ่านไป ฉันก็ยิ่งปวดมากขึ้นเรื่อยๆ

ผ่านไปครึ่งทาง ฉันช่วยไม่ได้จริงๆ ฉันเลยขโมยความเกียจคร้านไปบ้าง แต่ครูก็รู้ ต้องทนเจ็บแล้วโดดต่อไป ฉันกัดฟันและยืนกราน ในเวลานี้ Gu Tianrui เข้ามาใกล้ฉัน คุกเข่า แก้เชือกผูกรองเท้าของฉันแล้วพูดว่า "ถอดรองเท้า!" ฉันถามเธอว่า "อะไรนะ" "เธอไม่ผิดใช่ไหม? พูดมาเลย!” ฉันต้องถอดรองเท้าอย่างเชื่อฟัง

ส่งผลให้แผลพุพองที่เท้าแตกและเลือดไหลออกมา Gu Tianrui รีบหยิบกระดาษหยุดเลือดไหลแล้วพูดอย่างทุกข์ใจ: "เท้าของคุณหักแล้วคุณยังไม่ทำเสียงเลย ไอ้โง่ ” ฉันพูดไม่ออก ใช่ ฉันสัมผัสได้เพียงกระแสน้ำอุ่นที่ไหลผ่านหัวใจ พอเห็นขาหักครูก็ไม่ให้โดดอีก

ฉันนั่งพักผ่อนขณะที่ Gu Tianrui เต้นต่อไป เธอมองมาที่ฉันเป็นครั้งคราวราวกับว่าเธอไม่สามารถปล่อยใจได้ ดวงตาที่กังวลก็จับฉัน เบ้าตาของฉันเปียกและน้ำตาก็ไหล ไข่มุกแตก.ร่วงหล่นลงดิน.

Gu Tianrui เพื่อนของฉัน ฉันจะไม่มีวันลืมคุณไปตลอดชีวิต

เวลาช่างเงียบงัน เธอและฉันจะจำกัน