落叶

我和哥哥在焦急地等待着一场落叶的降临，每当秋叶像一只小蝴蝶般轻轻飞下来时，我们就赶紧拾起，生怕别人踩疼了它，因为它寄托着我们那份难以言说的期待……

落叶，慢慢地落到了地上，等到它在落地的那一瞬间，我所期待的事情、思念的人，也許就将出现在我的面前。这时候，自己仿佛是一个如愿以偿的小公主。我一直认为：不期望落叶飘飘洒洒落下来的人，就永远做不了如愿以偿的公主，因为她没有一颗思念的心。我来到落叶飘落的故乡，看看落叶是怎样飘飘洒洒，怎样把思念寄托给身在异乡的亲人。

落叶飘落的姿态多美啊！它轻盈、飘逸、纯洁，让人爱不释手。多么想把落叶寄给远方，让不能回家的人感受大地的厚重。

我伸开手掌，发现它们虽然可以接住落叶，可是一旦用力憔悴的落叶就会碎。落叶无法随我们的爱意而长时间保留，它不能永远留在我的身边，只能陪我一段时间，而我也不能用力去碰它，因为我越用力，它消失得越快。

我真想让落叶永远停留在这一刻，不会随着微风离开了自己的家乡。我总是提醒自己：落叶就像是一片金灿灿的领地，在它们的心灵上经过的时候，一定要小心再小心，不要弄脏了它们的世界，不要踩疼了它们的梦想。

爸爸妈妈出去打工赚钱，常年不在家，我和哥哥跟爷爷奶奶住在一起。缺少了父爱与母爱的滋味很不好受，但我相信他们的爱一直陪伴着我：春天的阳光照射着大地，夏天的绿荫带给我们阴凉，秋天的落叶给我们寄来思念，冬天的雪花让我们更纯洁。

秋天的落叶飘飘洒洒，地上满是金黄，我会扫出一条小道，对哥哥说：“顺着这条小道走，别踩疼了落叶。”落叶再憔悴，思念也会有;风再大，叶子也会落到地上;路程再艰难，父母也会回来！

ฉันกับน้องชายรอใบไม้ร่วงอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อใดก็ตามที่ใบไม้ร่วงหล่นลงมาเหมือนผีเสื้อตัวเล็ก ๆ เราก็รีบหยิบมันขึ้นมาเพราะกลัวว่าคนอื่นจะเหยียบมันและทำร้ายมันเพราะมันมีส่วนของเรา พูดไม่ได้ ความคาดหวัง...

ใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาอย่างช้า ๆ ตกลงสู่พื้น เมื่อถึงพื้น สิ่งที่ฉันคาดไว้และผู้คนที่ฉันคิดถึงอาจปรากฏขึ้นต่อหน้าฉัน ในเวลานี้ ดูเหมือนเธอจะเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยที่ได้รับความปรารถนาจากเธอ ฉันคิดเสมอว่า คนที่ไม่คิดว่าใบไม้จะร่วงจะไม่มีวันเป็นเจ้าหญิงที่ได้สิ่งที่พวกเขาต้องการ เพราะเธอไม่มีหัวใจให้คิดถึง ฉันมาที่บ้านเกิดของใบไม้ที่ร่วงหล่นเพื่อดูว่าใบไม้ที่ร่วงหล่นนั้นกระจัดกระจายอย่างไรและจะฝากความคิดของฉันไว้กับญาติในต่างแดนได้อย่างไร

ใบไม้ร่วงช่างสวยงามเสียนี่กระไร! มันเบา สง่างาม และบริสุทธิ์ ทำให้ผู้คนหลงรักมัน อยากจะส่งใบไม้ที่ร่วงหล่นไปในที่ห่างไกลสักเพียงใด เพื่อให้คนที่ไม่สามารถกลับบ้านได้สัมผัสได้ถึงน้ำหนักของแผ่นดิน

ฉันเอื้อมมือออกไปและพบว่าถึงแม้พวกเขาจะจับใบไม้ที่ร่วงหล่นได้ แต่ใบไม้ที่ร่วงโรยจะร่วงโรย ใบไม้ที่ร่วงหล่นไม่อาจเก็บไว้กับรักของเราได้นาน อยู่เคียงข้างฉันตลอดไปไม่ได้ อยู่กับฉันได้เพียงช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น และฉันไม่สามารถสัมผัสมันได้แรงเกินไป เพราะยิ่งฉันยิ่งหนัก พูดเลยยิ่งหายเร็ว

ฉันอยากให้ Fallen Leaf อยู่ในช่วงเวลานี้ตลอดไป และไม่ทิ้งบ้านเกิดของเขาไปกับสายลม ฉันเตือนตัวเองเสมอว่า ใบไม้ที่ร่วงหล่น เปรียบเสมือนดินแดนสีทอง เมื่อผ่านเข้าไปในใจ จะต้องระมัดระวังไม่ให้โลกเปื้อนหรือเหยียบย่ำความฝัน

พ่อกับแม่ออกไปทำงานหาเงินและอยู่ห่างจากบ้านตลอดปีฉันและพี่ชายอาศัยอยู่กับปู่ย่าตายายของเรา การขาดความรักของพ่อและความรักของแม่เป็นเรื่องที่อึดอัดมาก แต่ฉันเชื่อว่าความรักของพวกเขาอยู่กับฉันเสมอ: ดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิส่องแสงบนพื้นโลกสีเขียวในฤดูร้อนทำให้เรามีร่มเงา และใบไม้ที่ร่วงหล่นในฤดูใบไม้ร่วงส่งเรา คิดถึงหน้าหนาว หิมะทำให้เราบริสุทธิ์มากขึ้น

ในฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ที่ร่วงหล่นจะกระจัดกระจาย พื้นดินเต็มไปด้วยสีทอง ฉันจะกวาดเส้นทางและบอกพี่ชายของฉันว่า: "ตามทางนี้และอย่าเหยียบใบไม้ที่ร่วงหล่น" ไม่ว่าใบไม้จะร่วงโรยแค่ไหน ใบไม้ย่อมมีพลาด , ใบไม้จะร่วงหล่นสู่ดิน เดินทางลำบากเพียงใด พ่อแม่จะกลับมา!