第一场雪

美好的时光就像清澈的流水，缓缓的从你的双眸前流过。变换着不同的样子，就这样……

——题记

我的每一个寒假都很快乐，因为其中的某一天或连续几天，我都会出去与以前一样，和一个看来平凡的东西约会。

她——他就是雪花。不过唉!今年的寒假，我好伤心呐!但他还是来了，就是因为来得晚，所以我才既伤心又激动。死死的记住了那一天，一个字:滋。

那天早上我和往常一样，去人们很少去的地方，散散步放松身心!乍然!一种触电般的感觉，充满了我的全身，心跳如洪涛碧水，连绵不断的加快。一股热流冲击的我没一个细胞，面对这种熟悉的感觉我既感到兴奋又感到高兴。

雪花很小而且很小缓缓的从天空飘落下来，像个捎信的又像个侦察兵，随后大批大批的雪花涌下来。

挨挨挤挤，推推搡搡，密密麻麻的。他们手拉着手，肩并着肩，给了我一个满怀的拥抱，是那么的亲切，那么的舒坦。我的双眼湿润了，渐渐的留下了几滴泪融化了我身上的雪，心里开心极了!

我头上的那位姑娘，在我看来是世界上最美丽的花朵，它绽放于九天之上，是宇宙的的精灵是碧空的仙女，是大地母亲的孩子，唤醒沉睡的生命。

我渐渐发现逢年过节亲人相见团聚的快乐很少，但那份与雪花的誓言每当他实现时，才是我最快乐的时刻。

今天早上，外面下了起了鹅毛大雪。雪花纷纷扬扬的落在窗户上、也有的落在房子上、树上、草坪上、道路上……

它们像一个个小伞兵落了下来，又像是柳絮和杨花纷纷落下，还像是盐撒在空中一样，洁白无暇。

地上的积雪已经有一尺多深了，走在雪地上，发出咯吱咯吱的声音，非常好听。我们的身后留下了一长串歪歪斜斜的脚印。

我走在上学的路上，任雪花落在我的身上，脸上，凉丝丝的，落在我的脖子里，凉凉的。我不愿加快脚步，只想尽情享受这美丽的雪给我们带来的惬意。

我不经意间闻到了一丝味道，这就是雪的味道，一种甜甜的味道，甜中夹杂着一丝苦味，这可能是云彩姐姐的眼泪吧，我在想，她为什么会哭，一定是挨了谁的欺负了!所以她才下了雪，用这场雪来诉说心中的委屈，雪，好大……

在雪中艰难的跋涉，每一步都要费很大力气，但是我并不急于走到学校，因为这大自然的精灵深深的迷住了我，我享受和她在一起的每一点时间，只要和她在一起，快乐和幸福永远都陪伴在我身边，而难过和疼苦都会离我远远的，我真的希望这条路能够永远的走下去，没有尽头，永远陪在我身边!

雪，这大自然的精灵，给我快乐，伴我走过每一个寒冬!虽然冬天很冷，但是有雪的陪伴，我，从不孤单……

“呀嘿!我快跑“哎呀!被击中了，看我的螺旋球!”听到这声音，你是不是想知道我们在干什么啊?当然我们在打雪仗呢!

一天早上，我从床上爬起来，看到外面仍在下着雪，大地早已成为一片银白色的世界。

我马上穿好外套，叫上小伙伴，我们活蹦乱跳低跑到雪地上，准备打雪仗。

我和荟欣一组，李薇和李妍一组，雪仗开始了!

我冲出阵地，先发制人，对这李薇来了一个“燕回闪”。雪球正好击中了他。荟欣蹑手蹑脚地走到李妍的背后，从地上抓起两把雪，心想:“这回你躲不掉了!”谁知，李薇发现了荟欣的“阴谋”，正当李薇要把雪球扔向荟欣时，荟欣立刻把手中的雪扔向了李薇，趁机跑回我们的“阵地”，我们都暗自得意。

李薇趁我们都没有防备，拿起两个雪球来了次“两重击”。还好我及时避开了，可是荟欣就没有那么幸运了。荟欣击中后心中顿生“诡计”:“敢打我?看我不把你砸得落花流水!”荟欣拿起许多的雪球，来了次“百弹齐发”，李薇和李妍躲闪不及，只能吃雪球了。

经过无数次的PK之后，我和荟欣终于打赢了这场雪仗。

这次打雪仗让我快乐地度过了银白色的冬季，打雪仗也在我童年的交响曲中变成了一个欢快的音符!

盼望着，盼望着，第一场雪终于来临了，冬天的脚步近了。晶莹剔透的雪花似仙女一般悄悄然飘落到人间。

还在看电视，不经意间抬头望窗外看，天空中零星的飘落了几片雪花，晶莹剔透，那么洁白，那么美丽。我凑近窗前，静静地欣赏着今年的第一场雪。

起初雪还不大，轻悄悄地下着，一层层地落到各处。小树小草都热情地欢迎着这场雪的来临。大地仿佛被披上了一层薄薄的纱衣，风一吹，似珠帘卷起，美丽非常。

雪越下越大，房子上，树上，草丛里，遍地是。一眼望去，远处的小瓦房上铺满了雪花，一格一格的，烟筒里冒着烟，看去，一幅美丽的冬景。雪中走的人也与往日不同了，全部穿戴起大衣，帽子，手套，围巾，都把自己过得严严实实的。我也走出屋子，来感受雪带给我的激情。它无拘无束地飘落到我身上，停留在那，似乎特意来找我玩耍。呆了一会儿，我已经感受到了雪的另一面，打了个冷战。突然想起院子中的万年青，跑过去看，已经被雪的力量打败了。雪没有停，一直下着，伴随着风，雪花凌乱地撒在地上，那么简单，又那么复杂。

雪就这么一直下着，没有要停止的意思。到最后，都不知是天空中下来的雪花还是由风从远处带来的……

第一场雪，告诉人们寒冬已经来临。它那么无拘无束，那么逍遥自在。

参考翻译：

The good time is like clear water, slowly flowing through your eyes. Changed to a different look, just like this...

--Inscription

Every winter vacation of mine is very happy, because on one of the days or consecutive days, I will go out as before and date with something that seems ordinary.

She-he is the snowflake. But alas! This year's winter vacation, I was so sad! But he still came, because he came late, so I was both sad and excited. Remember that day, one word: Zi.

That morning, as usual, I went to places where people rarely go, take a walk to relax! Suddenly! An electric shock filled my whole body, and my heartbeat continued to speed up like a flood of clear water. I don't have a cell under the impact of a current of heat, and I am both excited and happy facing this familiar feeling.

The snowflakes were very small and small and slowly fell from the sky, like a messenger and like a scout, and then a large number of snowflakes poured down.

Squeezed, pushed and shoved, densely packed. They held hands, shoulder to shoulder, and gave me a full hug, so kind and comfortable. My eyes were moist, and a few tears gradually melted the snow on my body, and I was very happy!

The girl on my head, in my opinion, is the most beautiful flower in the world. It blooms in the nine heavens. It is the fairy of the universe, the fairy in the blue sky, and the child of Mother Earth, awakening the sleeping life.

I gradually discovered that there is very little happiness when family members meet and reunite during New Years and holidays, but whenever he fulfills his vow with Snowflakes, it is my happiest moment.

This morning, there was a heavy snowfall outside. Snowflakes fell on the windows, some on houses, trees, lawns, roads...

They fell like little paratroopers, like catkins and poplar flowers, and like salt sprinkled in the air, white and spotless.

The snow on the ground is more than a foot deep, and when I walk on the snow, I make a creaking sound, which is very nice. Behind us was a long series of crooked footprints.

I was walking on the way to school, and the snowflakes fell on my body, the face was cold, and it fell on my neck, cold. I don't want to speed up, I just want to enjoy the comfort that this beautiful snow brings us.

I inadvertently smelled a scent. This is the smell of snow, a sweet smell, with a hint of bitterness in the sweetness. This may be sister Yunyun’s tears. I was wondering why she was crying, she must have suffered. Who's bullied! That's why she snowed, and she used this snow to tell her grievances in her heart, snow, so big...

The difficult trek in the snow, every step requires a lot of effort, but I am not in a hurry to walk to school, because the spirit of nature has deeply fascinated me, I enjoy every moment of being with her, As long as I am with her, happiness and happiness will always be by my side, and sadness and pain will be far away from me. I really hope that this road can go on forever, without an end, forever by my side!

Snow, the spirit of nature, gives me happiness and walks with me through every cold winter! Although the winter is very cold, but with the company of snow, I am never alone...

"Hey! I'm running. "Oh! I was hit, look at my spiral ball!" Hearing this voice, do you want to know what we are doing? Of course we are having a snowball fight!

One morning, I got up from my bed and saw that it was still snowing outside, and the earth had already become a silver-white world.

I immediately put on my coat and called on my friends. We ran to the snow alive and well, preparing for a snowball fight.

I have a team with Huixin, Li Wei and Li Yan, and the snowball fight has begun!

I rushed out of the battlefield, preemptively, and sent a "Swallow Flashback" to Li Wei. The snowball just hit him. Huixin tiptoedly walked to the back of Li Yan, grabbed two hands of snow from the ground, and thought: "You can't hide this time!" Who knows, Li Wei discovered Huixin's "conspiracy", just as Li Wei wanted When throwing the snowball at Huixin, Huixin immediately threw the snow in her hand at Li Wei, and took the opportunity to run back to our "position", and we were all secretly proud.

Li Wei took advantage of our unpreparedness and took two snowballs and gave a "double blow". Fortunately, I avoided it in time, but Huixin was not so lucky. After Huixin was hit, there was a "trick" in her heart: "Dare to hit me? See if I won't smash you into the water!" Huixin picked up a lot of snowballs and came out with "a hundred bullets", Li Wei and Li Yan can't dodge and can only eat snowballs.

After countless PKs, Huixin and I finally won the snowball fight.

This snowball fight allowed me to spend the silvery winter happily, and the snowball fight turned into a cheerful note in my childhood symphony!

Looking forward to, looking forward to, the first snow has finally come, and winter is approaching. The crystal clear snowflakes fell quietly to the world like a fairy.

I was still watching TV and inadvertently raised my head and looked out the window. There were a few pieces of snowflakes falling sporadically in the sky, crystal clear, so white and so beautiful. I leaned close to the window, quietly enjoying the first snow of the year.

At first the snow was not too big, it was quietly falling, layer by layer, everywhere. The trees and grass warmly welcomed the arrival of this snow. The earth seems to be covered with a thin layer of gauze. When the wind blows, it rolls up like a bead curtain, and it is very beautiful.

The snow is getting bigger and bigger, on houses, trees, and grass, everywhere. At a glance, the small tiled house in the distance was covered with snowflakes, one grid after another, and smoke was emitting from the chimney, and she saw a beautiful winter scene. The people who walk in the snow are different from the past. They all put on coats, hats, gloves, and scarves, and they live their lives strictly. I also walked out of the house to feel the passion that snow brought me. It fell on me unfettered and stayed there, seeming to come to play with me specially. After staying for a while, I already felt the other side of the snow and had a cold war. Suddenly remembered the Wannianqing in the yard, and ran over to see that he had been defeated by the power of snow. The snow didn't stop, it kept falling, and along with the wind, snowflakes scattered on the ground messily, so simple and so complicated.

The snow kept falling like this, and there was no intention to stop. In the end, I don’t know if it was the snowflakes coming down from the sky or brought by the wind from a distance...

The first snow tells people that winter has come. It is so unrestrained, so free and easy.

ช่วงเวลาดีๆก็เหมือนน้ำใส ๆ ค่อยๆไหลผ่านตา เปลี่ยนไปเป็นลุคอื่นแค่นี้เอง ...

- คำจารึก

ทุกวันหยุดฤดูหนาวของฉันมีความสุขมากเพราะในหนึ่งวันหรือหลายวันติดต่อกันฉันจะออกไปข้างนอกเหมือนเดิมและออกเดทกับสิ่งที่ดูเหมือนธรรมดา

เธอคือเกล็ดหิมะ แต่อนิจจา! วันหยุดฤดูหนาวปีนี้ฉันเศร้ามาก แต่เขาก็ยังมาเพราะเขามาช้าฉันจึงทั้งเศร้าและตื่นเต้น จำวันนั้นได้คำเดียว: Zi.

เช้าวันนั้นตามปกติฉันไปสถานที่ที่ไม่ค่อยมีคนไปเดินเล่นเพื่อผ่อนคลายทันใดนั้นไฟฟ้าช็อตเต็มไปทั้งตัวและการเต้นของหัวใจยังคงเร็วขึ้นเหมือนน้ำใสไหลหลาก ฉันไม่มีเซลล์ภายใต้ผลกระทบของกระแสความร้อนและฉันทั้งตื่นเต้นและมีความสุขที่ได้เผชิญกับความรู้สึกคุ้นเคยนี้

เกล็ดหิมะมีขนาดเล็กและเล็กมากและค่อยๆตกลงมาจากท้องฟ้าเหมือนคนส่งสารและเหมือนลูกเสือจากนั้นเกล็ดหิมะจำนวนมากก็เทลงมา

บีบผลักและดันบรรจุอย่างหนาแน่น พวกเขาจับมือเคียงบ่าเคียงไหล่และกอดฉันอย่างเต็มที่ใจดีและสบายมาก ดวงตาของฉันชื้นน้ำตาสองสามหยดค่อยๆละลายหิมะบนตัวฉันและฉันก็มีความสุขมาก!

ในความคิดของฉันหญิงสาวบนศีรษะของฉันคือดอกไม้ที่สวยที่สุดในโลกมันบานในสวรรค์ทั้งเก้ามันคือนางฟ้าของจักรวาลนางฟ้าบนท้องฟ้าสีครามและลูกของแม่ธรณีปลุกชีวิตที่หลับใหล

ฉันค่อยๆค้นพบว่ามีความสุขเพียงเล็กน้อยเมื่อสมาชิกในครอบครัวมาพบกันและกลับมารวมตัวกันอีกครั้งในช่วงวันหยุด แต่ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดคือเมื่อเขาทำตามคำปฏิญาณนั้นด้วยเกล็ดหิมะ

เช้านี้มีหิมะตกหนักด้านนอก เกล็ดหิมะตกบนหน้าต่างบางส่วนบนบ้านต้นไม้สนามหญ้าถนน ...

พวกเขาล้มลงเหมือนพลร่มตัวเล็ก ๆ เช่นดอกแคทกินส์และดอกป็อปลาร์และเหมือนเกลือที่โรยในอากาศขาวสะอาดสะอ้าน

หิมะบนพื้นลึกกว่าฟุตและเมื่อฉันเดินบนหิมะฉันส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดซึ่งดีมาก ข้างหลังเรามีรอยเท้าที่คดเคี้ยวเป็นแนวยาว

ฉันกำลังเดินระหว่างทางไปโรงเรียนเกล็ดหิมะตกลงบนร่างกายของฉันใบหน้าเย็นชาและตกลงมาที่คอฉันเย็น ฉันไม่ต้องการเร่งความเร็วฉันแค่อยากจะเพลิดเพลินไปกับความสะดวกสบายที่หิมะที่สวยงามนี้นำมาให้เรา

ฉันได้กลิ่นโดยไม่ได้ตั้งใจนี่คือกลิ่นของหิมะมันเป็นกลิ่นที่หอมหวานแฝงไปด้วยความขมขื่นนี่อาจเป็นน้ำตาของน้องสาว Yunyun ฉันคิดว่าทำไมเธอถึงร้องไห้เธอต้องทนทุกข์ทรมาน ใครรังแก! นั่นคือเหตุผลที่เธอหิมะตกและเธอใช้หิมะนี้เพื่อบอกความคับข้องใจในใจของเธอหิมะใหญ่มาก ...

การเดินป่าที่ยากลำบากในหิมะทุกย่างก้าวต้องใช้ความพยายามอย่างมาก แต่ฉันไม่รีบร้อนที่จะเดินไปโรงเรียนเพราะจิตวิญญาณแห่งธรรมชาติทำให้ฉันหลงใหลฉันสนุกกับทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเธอ ตราบใดที่ฉันอยู่กับเธอความสุขและความสุขจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดไปความเศร้าและความเจ็บปวดจะอยู่ห่างไกลจากฉันฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าถนนสายนี้จะเดินต่อไปตลอดไปไม่มีที่สิ้นสุดอยู่เคียงข้างฉันตลอดไป!

หิมะจิตวิญญาณแห่งธรรมชาติทำให้ฉันมีความสุขและอยู่เคียงข้างฉันตลอดทุกฤดูหนาวแม้ว่าฤดูหนาวจะหนาวมาก แต่ด้วยหิมะทำให้ฉันไม่เคยอยู่คนเดียว ...

"เฮ้! ฉันกำลังวิ่งอยู่" โอ้! ฉันโดนยิงมองไปที่ลูกบอลเกลียวของฉัน! "ได้ยินเสียงนี้คุณอยากรู้ไหมว่าเรากำลังทำอะไรอยู่แน่นอนว่าเรากำลังต่อสู้กับก้อนหิมะ!

เช้าวันหนึ่งฉันลุกขึ้นจากที่นอนและเห็นว่าข้างนอกยังมีหิมะตกอยู่และโลกได้กลายเป็นโลกสีเงินสีขาวแล้ว

ฉันใส่เสื้อคลุมทันทีและเรียกเพื่อน ๆ ของฉันเราวิ่งไปที่หิมะอย่างมีชีวิตและเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้กับก้อนหิมะ

ฉันมีทีมกับ Huixin, Li Wei และ Li Yan และการต่อสู้ก้อนหิมะได้เริ่มขึ้นแล้ว!

ฉันรีบออกจากสนามรบก่อนล่วงหน้าและส่ง "Swallow Flashback" ไปให้ Li Wei ก้อนหิมะเพิ่งโดนเขา ฮุ่ยซินเดินเขย่งไปด้านหลังของหลี่เหยียนคว้าหิมะสองมือขึ้นจากพื้นและคิดว่า: "คราวนี้คุณไม่สามารถซ่อนได้!" ใครจะรู้หลี่เหว่ยได้ค้นพบ "แผนการสมคบคิด" ของ Huixin ตามที่ Li Wei ต้องการ เมื่อเขาโยนก้อนหิมะที่ Huixin Huixin ก็โยนหิมะในมือของเธอไปที่ Li Wei ทันทีและใช้โอกาสนี้ในการวิ่งกลับไปที่ "ตำแหน่ง" ของเราและเราทุกคนก็พอใจ

หลี่เหว่ยใช้ประโยชน์จากความไม่เตรียมพร้อมของเราและหยิบก้อนหิมะสองลูกออกมาและ "ระเบิดสองครั้ง" โชคดีที่ฉันหลีกเลี่ยงได้ทันเวลา แต่ Huixin ไม่โชคดีนัก หลังจากที่ Huixin ถูกโจมตีก็มี "เคล็ดลับ" ในใจของเธอ: "กล้าตีฉันไหมดูสิว่าฉันจะไม่ทุบคุณลงไปในน้ำ!" Huixin หยิบก้อนหิมะจำนวนมากและออกมาพร้อมกับ "กระสุนหนึ่งร้อย" Yan ไม่สามารถหลบและกินได้เพียงก้อนหิมะ

หลังจาก PK นับไม่ถ้วน Huixin และในที่สุดฉันก็ชนะการต่อสู้ก้อนหิมะ

การต่อสู้ก้อนหิมะนี้ทำให้ฉันใช้เวลาในฤดูหนาวสีเงินได้อย่างมีความสุขและการต่อสู้กับก้อนหิมะกลายเป็นเพลงที่น่ายินดีในซิมโฟนีในวัยเด็กของฉัน!

รอคอยหิมะแรกมาแล้วและฤดูหนาวก็ใกล้เข้ามา เกล็ดหิมะใส ๆ ตกลงมายังโลกอย่างเงียบ ๆ ราวกับนางฟ้า

ฉันยังคงดูทีวีอยู่และเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่ได้ตั้งใจมีเกล็ดหิมะบางส่วนตกลงมาประปรายบนท้องฟ้าใสเหมือนคริสตัลสีขาวและสวยงามมาก ฉันเอนตัวไปใกล้หน้าต่างและเพลิดเพลินกับหิมะแรกของปีอย่างเงียบ ๆ

ในตอนแรกหิมะยังไม่ใหญ่เกินไปมันกำลังตกลงอย่างเงียบ ๆ ทีละชั้นทุกที่ ต้นไม้และหญ้าต้อนรับการมาถึงของหิมะนี้อย่างอบอุ่น แผ่นดินดูเหมือนจะมีผ้ากอซบาง ๆ ปิดอยู่เมื่อลมพัดมันจะม้วนขึ้นเหมือนม่านลูกปัดและสวยงามมาก

หิมะจะใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ตามบ้านต้นไม้ใบหญ้าทุกที่ เมื่อมองแวบเดียวบ้านหลังเล็ก ๆ ที่อยู่ห่างออกไปถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดหิมะและอีกหลังหนึ่งมีควันจากปล่องไฟและเธอก็เห็นฉากฤดูหนาวที่สวยงาม ผู้คนที่เดินในหิมะแตกต่างจากในอดีตพวกเขาสวมเสื้อโค้ทหมวกถุงมือและผ้าพันคอและใช้ชีวิตอย่างเคร่งครัด ฉันยังเดินออกจากบ้านเพื่อสัมผัสถึงความหลงใหลที่หิมะนำมาให้ฉัน มันตกลงมาที่ฉันอย่างไม่ใส่ใจและอยู่ที่นั่นดูเหมือนจะมาเล่นกับฉันเป็นพิเศษ หลังจากอยู่มาสักพักฉันก็สัมผัสได้ถึงอีกด้านหนึ่งของหิมะและมีสงครามเย็น ทันใดนั้นก็นึกถึง Wannianqing ที่อยู่ในสนามและวิ่งไปดูว่าเขาพ่ายแพ้ต่อพลังของหิมะ หิมะยังไม่หยุดตกมันยังคงตกและพร้อมกับสายลมเกล็ดหิมะที่กระจัดกระจายบนพื้นอย่างยุ่งเหยิงเรียบง่ายและซับซ้อนมาก

หิมะยังคงตกอยู่เช่นนี้และไม่มีความตั้งใจที่จะหยุด ท้ายที่สุดฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเกล็ดหิมะที่โปรยลงมาจากท้องฟ้าหรือพัดมาจากระยะไกล ...

หิมะแรกบอกผู้คนว่าฤดูหนาวมาแล้ว มันไร้ข้อ จำกัด ฟรีและง่ายมาก